“Zomaar” een nachtdienst; dit zijn andere tijden
De coronacrisis laat ook ons niet ongemoeid. Wij, ambulanceverpleegkundigen en chauffeurs, hebben hier nu dagelijks mee te maken. Patiënten in ademnood waar je soms machteloos bij staat, omdat je alles al uit de kast hebt getrokken om hem/haar te helpen. Patiënten waarvan je weet dat ze het in het ziekenhuis misschien niet zullen redden of als ze genezen misschien wel blijvende schade zullen hebben. Maar ook de grondige desinfectie van onze ambulance en materialen en dus even niet beschikbaar voor een ander noodgeval. Daarbij gebruiken we ook ineens persoonlijke beschermingsmiddelen die we eerder niet gebruikten of op een andere manier, zoals een mondkapje, bril, schort en haarnetje. Dit zijn andere tijden.
Het aantrekken van onze persoonlijke beschermingsmiddelen voelt als een uur
We krijgen een melding waar het coronavirus mogelijk een aandeel heeft in de levensbedreigende situatie van deze patiënt. We spoeden ons direct naar de locatie. Daar waar we normaal onze spullen pakken en snel naar de patiënt gaan, voorzien we nu eerst onszelf van persoonlijke beschermingsmiddelen. Het aantrekken ervan voelt als een uur. Check, Check, dubbel check. De bescherming is cruciaal tegen verspreiding van het virus en ter bescherming van onszelf.
We geven het maximale
Dit ziet er niet goed uit. We werken keihard en doen wat we kunnen. Ondertussen maak je je zorgen of je beschermingsmiddelen zullen werken. Ben ik straks besmet? We werken door, vechtend voor het leven van deze patiënt. Enorme benauwdheid die we maar moeilijk kunnen behandelen, deze strijd gaan we niet winnen, niet hier thuis bij de patiënt. Met meer hulpdiensten geven we het maximale. De beschermende maatregelen voelen als een rem die we nu niet kunnen gebruiken. Dit is ongekend! De patiënt is zo enorm ziek, zo benauwd.
Het virus zou zich makkelijk kunnen verspreiden
Terwijl de patiënt vecht voor zijn leven, vertel ik de echtgenote dat ik het somber in zie. Met pijn in mijn hart, tegen mijn gevoel in zeg ik dat ze niet mee mag naar het ziekenhuis. Het virus zou makkelijk kunnen verspreiden. Dit is nieuw, dit druist tegen mijn gevoel in, het ontzeggen van steun en momenten bij je dierbare, op zo een intens moment. We zorgen dat de patiënt terecht kan in het ziekenhuis, er is gelukkig plek op de intensive care. Iedereen vecht voor het leven van deze patiënt.
Neem ik het virus niet mee naar huis?
Gemengde gevoelens gaan er door mij heen. Onheilspellende gevoelens, was mijn bescherming genoeg, waren we op tijd? Zou ik het virus nu niet mee naar huis nemen, naar mijn vrouw en mijn twee kleine kinderen.. Ik ben ambulanceverpleegkundige, maar ook een mens.
Ons werk, ons doel!
Gelukkig is niet iedere coronapatiënt zo ziek, maar dit is wel realiteit! Komende tijd wordt de piek verwacht. Wat het brengen zal, ik vrees het. Ik kan enkel hopen dat het meevalt. Volg daarom ook de adviezen! Ze zijn cruciaal om deze strijd te winnen! Het lijkt zo ver weg, maar dat is het écht niet. Wij werken in de frontlinie, blootgesteld aan de onzichtbare vijand.
Het is ons werk, het is ons doel. Wij doen dit voor jou, volg jij de adviezen voor ons en je dierbaren?
